Ankara’da 1980 yıllarda çalışırken Güzide Taranoğlu’unun çıkardığı Gülpınar isimli edebiyat dergisinde şiirlerim yayınlanıyordu.
Posta yoluyla işyerime gelen dergiyi çoğu zaman mesai arkadaşlarım açar ve benim şiiri okurlardı. Bundan Büyük keyif alırdım.
Yine bir keresinde postadan dergi yeni gelmişti. Çalışma arkadaşlarımdan mühendis bir kız dergiyi açtı ve benim şiiri okumaya başladı. Onun tepkisini merak ve dikkatle izledim
Benim şiiri okudu, sonra memura seslenerek, bir kağıt kalem getirmesini söyledi (O yıllarda henüz fotokopi yok) Bende şiirimi kağıda yazacak diye, durumdan hoşnut bir şekilde bekliyorum.
Kağıt kalem geldikten sonra mühendis kız, bir baktım ki şiirin yanında bulunan desenin örneğini çıkarmaya başladı.
Durdu GÜNEŞ
(Her güne bir fıkra)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder